Στην Κύπρο δεν υπήρξε ποτέ δημοκρατικό κίνημα που συνεπάγεται πολιτειακή σκέψη και θέληση αλλαγής των θεσμών εξουσίας ώστε να εκφράζουν το σύνολο της κοινωνίας κλπ.
Η εθναρχούσα εκκλησία μαζί με κάποιους δραγουμάνους και ολιγάρχες ασκούσε εξουσία στο πλευρό των τούρκων και άγγλων κατακτητών και ο λαός όφειλε γονυπετώς να αποδέχεται τις κατευθύνσεις και αποφάσεις αυτού το εξουσιαστικού μορφώματος.
Μετά τις συνθήκες της Ζυρίχης και το έκτρωμα που μας έφερε η εθναρχούσα εκκλησία από τους διαδρόμους της σκοτεινής διπλωματίας που εντός τους ωρύεται το τέρας της βρετανικής αποικιοκρατίας , που ακόμα στολίζει την πρόσοψη του προεδρικού , εξακολούθησε η πολιτειακή ύπνωση.
Το πολιτικό κατεστημένο που δημιουργήθηκε έκτοτε αλληλένδετο και σε συνεχή συνεργασία με την τραπεζοκρατία και την παροικούσα ολιγαρχία, αποδέχθηκε το μόρφωμα της Ζυρίχης και στην ουσία η μόνη αλλαγή που επιχειρεί γίνεται μαζί με τους τουρκους κατακτητές λαμβάνοντας υπόψιν τα δεδομένα που δημιούργησε η εισβολή και κατοχή ως τετελεσμένα συμβάντα που δεν επιδέχονται απόρριψη και αμφισβήτηση.
Σε αυτή την κατάσταση κάθε δημοκρατική συζήτηση απουσιάζει. Ακόμα και αυτό το δεύτερο κατακτητικό σύνταγμα που θέλουν να επιβάλουν σφυρηλατείται κεκλεισμένων των θυρών και ο λαός για άλλη μια φορά βρίσκεται εκτός των τειχών , δηλαδή βρίσκεται εκεί που πρέπει να ζουν οι είλωτες.
Καμιά αντίδραση έστω δεν παρατηρείται εκ μέρους αυτού του καθεύδοντος λαού που μόνο ως συρφετός ειλώτων μπορεί να χαρακτηρισθεί.
Πρώτοι εμείς οι εθνικοκοινωνιστές θέσαμε μέσα από το ΕΔΗΚ την ανάγκη εκδήλωσης δημοκρατικού κινήματος , την ανάγκη αλλαγής των θεσμών εξουσίας , την ανάγκη άσκησης του δικαίου της αυτοθέσμισης.
Τι σημαίνει όμως το δίκαιο της αυτοθέσμισης;
Σημαίνει να σκεφτεί ο λαός την καταγωγή και την σημασία των θεσμών εξουσίας και να διεκδικήσει πάνω από όλα θεσμούς τέτοιους που να διασφαλίζουν την λαϊκή κυριαρχία , την λαϊκή συμμετοχή στην εξουσία και στην οικονομική διαδικασία που εξαρτάται από την εξουσία άρα και στην συμβολή της γνώσης στην οικονομική διαδικασία και την εξουσία.
Πρώτοι εμείς οι εθνικοκοινωνιστές διασυνδέσαμε επίσης την λύση του κυπριακού με την μετάβαση στην πραγματική δημοκρατία δια της λαϊκής συμμετοχής.
Οι μόνοι που υποψιάστηκαν τι λέμε και τι διεκδικούμε είναι οι ολιγάρχες και οι θεράποντες των ταξικών ληστρικών ολιγαρχικών συμφερόντων . Για αυτό για την ώρα μας έκοψαν την πρόσβαση σε κάθε μέσο ενημέρωσης. Νομίζουν πως με αυτό τον τρόπο και άλλους που έχουν στο μυαλό τους θα ανακόψουν το δημοκρατικό κίνημα.
Να πούμε επιπρόσθετα πως δεν πρέπει να κάμψουν το φρόνημα μας οι πολλαπλές αποτυχίες που είχαμε στις εκλογικές αναμετρήσεις με το τέρας του ταξικού αστικού κράτους.
Καμιά απογοήτευση. Είκοσι και πλέον αιώνες δουλείας και υποταγής βαραίνουν την συνείδηση αυτού του λαού. Οπότε η αλλαγή δεν είναι μια εύκολη υπόθεση.
Επιμένουμε και στο πολιτικό πεδίο και στο πνευματικό. Καταγγέλλουμε την τυραννία σε όλες τις εκφάνσεις της και κτυπούμε τις ρίζες της στη συλλογική συνείδηση με όλα τα δυνατά μέσα.
Διαφώτιση και πολιτικός αγώνας δεν διαχωρίζονται , έχοντας επίγνωση πως δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο την ντόπια ταξική τυραννία αλλά και τις κατακτητικές δυναμεις των τούρκων και των εγγλέζων.
Το δημοκρατικό κίνημα έχει ήδη αρχίσει και θα συνεχιστεί απτόητο και ανυποχώρητο μέχρι την νίκη.
Η αποτυχία είναι μια ευκαιρία να σκεφθούμε άλλες μεθόδους δράσης και όχι να εγκαταλείψουμε τον αγώνα.
Να μην εγκαταλείψουμε το όραμα της εκδίκησης , την μέρα εκείνη της χαράς όπου θα δούμε καρφωμένα πάνω στα τείχη τους τα κεφάλια των προδοτών , των διεφθαρμένων και των ληστών της λαϊκής εργασίας.
Λουκάς Σταύρου