Το μεγάλο άνοιγμα των τραπεζών ( σε μια οικονομία φούσκας και όχι πραγματικής παραγωγικής ανάπτυξης) πέραν του διαθέσιμου πραγματικού κεφαλαίου μετόχων , πιστωτών και καταθετών , υποχρέωνε εκ των πραγμάτων μια αυξημένη ρευστότητα στην αγορά. Όμως αυτά τα κεφάλαια ρευστότητας είχαν φυγαδευτεί από τους τραπεζίτες στο εξωτερικό και στα ταμεία των τραπεζών έμειναν μόνον οι αριθμοί.
Οι αριθμοί όμως χωρίς την ανάλογη ρευστότητα δεν μπορούσαν να καλύψουν τις ανάγκες της οικονομίας παρά τα 9,5 δις που πήρε η λαϊκή από τον ela.
Αν η κυβέρνηση αποκάλυπτε το σκάνδαλο στην ουσία θα κατάγγελλε το σύστημα της τραπεζοκρατίας. Η καταγγελία αυτή θα έριχνε και το πολιτικό σύστημα που στηρίζει την τραπεζοκρατική οικονομία.
Οπότε η κυβέρνηση προτίμησε ( καθ’ υπόδειξη και απαίτηση των οργανώσεων της τραπεζοκρατίας) να αποκρύψει το έγκλημα της κλοπής των πραγματικών κεφαλαίων από τους τραπεζίτες και να περιορίσει το μέγεθος της αναγκαίας ρευστότητας κουρεύοντας τις καταθέσεις των πολιτών.
Το γεγονός αυτό στραγγάλιζε εν γνώσει της κυβέρνησης την πραγματική οικονομία , έσωζε όμως το πολιτικο-οικονομικό σύστημα .
Ο λαός πλήρωσε με τα κεφάλαια της εργασίας του την διάσωση της τραπεζοκρατικής οικονομίας και της ψευτοδημοκρατίας.
Και δεν πλήρωσε μόνο με το κούρεμα των καταθέσεων αλλά και με το χρέος που επωμίσθηκε προς την τρόικα.
Αυτή η ενέργεια του κουρέματος θεωρείται διόρθωση του συστήματος και πτώχευση του λαού.
Όμως η διαδικασία της πτώχευσης δεν τελείωσε.
Διότι κεφάλαια για να δοθούν στην παραγωγική διαδικασία δεν υπάρχουν και μόνο με νέα δάνεια μπορούν να εισαχθούν στην οικονομία του τόπου. Νέα δάνεια που θα προστεθούν στα υπάρχοντα δάνεια θα οδηγήσουν σε φορολογικό στραγγαλισμό της παραγωγικής βάσης. Οπότε όπως δείχνουν τα πράγματα η παραγωγική οικονομία θα υποστεί και περαιτέρω συρρίκνωση , γεγονός που θα οδηγήσει σε νέες διορθώσεις του συστήματος όπως για παράδειγμα την μείωση των απολαβών των δημοσίων υπαλλήλων που αυξήθηκαν την μακρά περίοδο της οικονομίας φούσκας.
Η διόρθωση αυτή δεν σώζει την πραγματική οικονομία αλλά την περιορίζει στο ελάχιστο, δηλαδή την υποβιβάζει στην κατάσταση της φτώχειας.
Το σύστημα δεν μπορεί να δώσει λύσεις αν δεν αυτοκαταστραφεί. Πράγμα το οποίο δεν θα πράξει.
Οπότε στα ερχόμενα χρόνια εμείς που κατανοούμε την απάτη του συστήματος οφείλουμε να διδάξουμε τον λαό και να προετοιμάσουμε την επαναστατική κατάργηση της τραπεζοκρατικής οικονομίας και την αντικατάσταση της από την εθνικοκοινωνική οικονομία.
Λουκάς Σταύρου